"Miłosierdzie" to ostatnia powieść Raspaila. Może dlatego też najbardziej osobista, religijna i metafizyczna. O Raspailu pisarzu zwykło się mówić, że to najbardziej uparty obrońca spraw przegranych. W swej książce ostatniej podjął się obrony być może najbardziej przegranej z nich wszystkich, ale paradoksalnie,wygląda na to, że to jest właśnie ta sprawa, w której odniósł zwycięstwo. "Miłosierdzie" to bowiem powieść o bardzo ciężkim grzechu kapłana, może też o grzechu, który toczy Kościół, ale nie tylko. W tle autentyczna historia, przerażająca zbrodnia i surowa kara. A wszystko to bez znieczulenia i boli jak diabli! "Miłosierdzie" Jeana Raspaila zawieszone jest między "Imieniem róży" Umberto Eco a "Zbrodnią i karą" Fiodora Dostojewskiego. Raspail opowiada mocną historię z elementami mrożącymi krew w żyłach i makabrycznymi. Bo takimi były rzeczywiste wydarzenia, które wziął "na swoje barki". Zmagał się z tematem prawie 30 lat. Odkładał i powracał. Na kanwie okrutnej zbrodni Raspail buduje moralitet o karze, pokajaniu się i "wyborze drogi". Czytelnik w tę wędrówkę musi wybrać się sam, zawierzając podrzuconym śladom i znakom, by samemu stać się sędzią w tej mrocznej sprawie. Być może będzie musiał odwołać się do tytułowego miłosierdzia, być może trzeba będzie pozostać twardym i sprawiedliwym..

"Oczy Ireny" Jeana Raspaila to wspaniała opowieść, którą można by nazwać "romansem metafizycznym". Rozgrywa się ona w przepięknych bretońskich plenerach, pełnych wrzosowisk, ostrych klifów, cichych zatok i rozhukanego morza. Swój tajemniczy urok powieść ta zawdzięcza dwóm kobietom: Irenie, zielonookiej blondynce, oraz Aldzie, brunetce o pięknym spojrzeniu błękitnych oczu. Uosabiają one dwa przeciwne żywioły, jak woda i ogień, dzień i noc, Bóg i Diabeł... Ale czy pod koniec XX wieku ktoś jeszcze wierzy w diabła? I czy Zły może przybrać postać pięknej kobiety, łudząco podobnej do dziewczyny z portretu Belliniego? Jaki może być związek między figurką ze średniowiecznej wieży zegarowej a zielonooką dziewczyną, która pewnego dnia pojawia się na bretońskim wybrzeżu? I dlaczego pewien benedyktyński mnich po 30 latach porzuca swój klasztor, by zamknąć się w samotnej latarni morskiej? W tym poruszającym dziele, które trochę niespodziewanie wyszło spod pióra Jeana Raspaila, czuje się radość życia i temperament pisarza, który potrafi mieszać marzenie i rzeczywistość. Ci, którzy znają jego książki, dobrze to wiedzą. Tym, którzy jeszcze ich nie znają, życzymy radości ich odkrywania.

Ta książka kucharska to wydawnictwo niezwykłe. Zbiera i przypomina oryginalne przepisy tradycyjnej kuchni klasztornej. Zdradza prawdziwe przepisy kuchni, która przeżywa dziś swój zasłużony renesans. Znajdujemy tu stare receptury na potrawy najbardziej wyszukane, ale i najbardziej popularne. Potrawy mięsne i rybne, wina i nalewki, ciasta i desery. Dania na każdą porę roku i dnia. Na czas postu i czas świętowania, na Adwent i Wielki Post, na Boże Narodzenie i Wielkanoc. Zachowując piękny język, w jakim owe dawne receptury były spisywane, ozdabiając je perełkami sarmackiego humoru i ubarwiając ponętnymi ilustracjami - książka ta pozwala wczuć się w nastrój towarzyszący owemu starodawnemu obyczajowi nieśpiesznego wydobywania z darów natury barw, smaków, aromatów.

W książce Na królewskim szlaku Jean Raspail, wielki pisarz i podróżnik, opowiada o swojej młodzieńczej wyprawie z końca lat czterdziestych ubiegłego wieku, podczas której, wraz z trójką przyjaciół, pokonuje w dwóch niewielkich kanu prawie 3000 mil Rzeką Świętego Wawrzyńca, Wielkimi Jeziorami i Missisipi. Królewskim szlakiem wodnym: od Trois-Rivières w dzisiejszej Kanadzie do Nowego Orleanu. Śladami podróżników, żołnierzy i misjonarzy - legendarnych pionierów Ameryki Francuskiej. Opowiada o przygodzie, która podczas siedmiu miesięcy zmagań zrobiła z młodzieńca mężczyznę, pisarza, podróżnika i odkrywcę. Co noc na biwaku autor pisał swój dziennik, który - cudownie odnaleziony po kilkudziesięciu latach - stał się impulsem do napisania książki i okazją do powtórnego przeżycia tej wyjątkowej podróży. Bo „Na królewskim szlaku” to nie tylko pełna przygód podróż w poprzek niegdyś francuskiej Ameryki. To także wędrówka w poszukiwaniu zagubionych dróg historii. Niewielu bowiem dziś pamięta, że w XVII czy XVIII w. posiadłości Królestwa Francji w Ameryce Północnej obejmowały terytorium prawie dziesięciokrotnie większe niż metropolia w Europie, i że jeszcze na początku XIX w. do Francji należało choćby całe dorzecze Missisipi. Po publikacji książki Francuskie Towarzystwo Geograficzne, najstarsze na świecie, bo założone w 1821 r., przyznało pisarzowi niezwykle prestiżową nagrodę Grand Prix, którą otrzymują najwybitniejsi podróżnicy i odkrywcy. Przed nim otrzymali ją m.in. David Livingstone, Henry Stanley, Fridtjof Nansen, Roald Amundsen, Charles Lindbergh, Edmund Hillary czy Neil Armstrong. Jean Raspail jest, jak dotąd, ostatnim jej laureatem.